این آزمایش برای تعیین بخشهای نیتروژن و تجزیهپذیری شکمبهای ماده خشک و پروتئین دانه سویای خام و حرارت داده شده (برشته یا اکسترود شده) انجام شد. نمونهها در زمآنهای 2، 4، 8، 16، 24 و 48 ساعت در شکمبه 4 رأس بره نر کردی (با میانگین وزن زنده 3 ± 50 کیلوگرم) دارای کانولای شکمبه انکوباسیون شدند. بخشهای مختلف نیتروژن نمونهها با روشهای شیمیایی اندازهگیری شد. اکسترود کردن، نیتروژن غیرپروتئینی و پروتئین غیرقابل حل در شوینده اسیدی در دانه سویا را کاهش داد. برشته کردن، پروتئین قابل حل در بافر و نیتروژن قابل حل در شوینده خنثی را در مقایسه با سویای خام به ترتیب کاهش و افزایش داد. کمترین مقدار نیتروژن غیرپروتئینی و پروتئین غیرقابل حل در شوینده اسیدی در سویای اکسترود شده مشاهده شد. اکسترود کردن دانه سویا بخش سریع تجزیه ( a ) و بخش کند تجزیه ( b ) پروتئین را به ترتیب کاهش و افزایش داد. برشته کردن و اکسترود کردن بهطور معنیداری نرخ تجزیهپذیری ( c ) را کاهش دادند. تجزیهپذیری موثرماده خشک و پروتئین خام دانه سویا بهطور معنیداری بهوسیله فرآوری حرارتی کاهش یافت. برشته کردن و اکسترود کردن بر بخش بالقوه قابل تجزیه ( a+b ) ماده خشک و پروتئین خام دانه سویا اثری نداشتند. فرآوری حرارتی بهطور موثری باعث تغییر در بخشهای نیتروژن و کاهش تجزیهپذیری پروتئین خام دانه سویا در شکمبه در مقایسه با سویای خام شد. همچنین اکسترود کردن در مقایسه با برشته کردن نیتروژن غیرپروتئینی و پروتئین غیرقابل حل در شوینده اسیدی، بخش سریع تجزیه و تجزیهپذیری موثر پروتئین دانه سویا را به طور معنیداری کاهش و بخش کند تجزیه آن را افزایش داد.
بازنشر اطلاعات | |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |