پژوهشهای تولیدات دامی

  در این پژوهش اثر روغن ماهی و عصاره آویشن بر قابلیت هضم ظاهری ماده خشک، ماده آلی و مواد مغذی، فعالیت جویدن و فراسنجه­های شکمبه ای بزغاله­های مهابادی مورد بررسی قرار گرفت. برای این منظور 28 رأس بزغاله نژاد مهابادی 4 تا 5 ماهه با میانگین وزن اولیه 8/2 ± 8/17 کیلوگرم به طور تصادفی با یکی از 4 جیره: 1) شاهد، 2) مکمل شده با آویشن (2/0 درصد عصاره)، 3) مکمل شده با روغن­ماهی (2 درصد) و 4) مکمل شده با روغن­ماهی (2درصد) + آویشن (2/0 درصد عصاره) به صورت انفرادی و به مدت 94روز تغذیه شدند. روغن ماهی قابلیت هضم ظاهری چربی خام را افزایش (05/0= P ) و قابلیت هضم ظاهری الیاف نامحلول در شوینده خنثی را کاهش داد (01/0= P ). غلظت نیتروژن آمونیاکی شکمبه با مصرف آویشن کاهش یافت (05/0= P ). افزودن آویشن به جیره سبب افزایش غلظت استات (09/0= P ) و افزایش نسبت استات به پروپیونات (07/0= P ) در شکمبه شد. تعداد پروتوزوآی شکمبه به طور معنی­داری در تیمار آویشن و تیمار روغن ماهی در مقایسه با تیمار شاهد کاهش یافت (05/0= P ). مدت زمان مصرف خوراک (دقیقه در روز) به وسیله تیمارها تغییر نکرد، اما مدت زمان نشخوار توسط تیمار آویشن به طور معنی­داری کاهش یافت (05/0= P ). نتایج حاصل از این آزمایش نشان داد که مکمل­سازی جیره بزغاله­های مهابادی با روغن ماهی و آویشن سبب افزایش قابلیت هضم ظاهری چربی و کاهش قابلیت هضم ظاهری الیاف نامحلول در شوینده خنثی و همچنین افزایش میزان استات شکمبه می شود.