دوره 13، شماره 37 - ( پاییز 1401 1401 )
جلد 13 شماره 37 صفحات 165-158 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Badbarin S, Seyedsharifi R, Falahi H. (2022). Investigation the Genetic Diversity of Arabian Horses and their Different Strains Using SSR Markers. Res Anim Prod. 13(37), 158-165. doi:10.52547/rap.13.37.158
URL: http://rap.sanru.ac.ir/article-1-1299-fa.html
URL: http://rap.sanru.ac.ir/article-1-1299-fa.html
بادبرین سجاد، سید شریفی رضا، فلاحی حامد. بررسی تنوع ژنتیکی اسب عرب و تیره‌های مختلف آن با استفاده از نشانگرهای ریزماهواره پژوهشهاي توليدات دامي 1401; 13 (37) :165-158 10.52547/rap.13.37.158
1- عضو هیات علمی، بخش تحقیقات علوم دامی، مرکز تحقیقات و آموزش کشاورزی و منابع طبیعی استان کرمانشاه، سازمان تحقیقات، آموزش و ترویج کشاورزی، کرمانشاه، ایران
2- گروه علوم دامی، دانشکده کشاورزی و منابع طبیعی، دانشگاه محقق اردبیلی، اردبیل، ایران
3- دانشکده دامپزشکی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تبریز، تبریز، ایران
2- گروه علوم دامی، دانشکده کشاورزی و منابع طبیعی، دانشگاه محقق اردبیلی، اردبیل، ایران
3- دانشکده دامپزشکی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تبریز، تبریز، ایران
چکیده: (2258 مشاهده)
چکیده مبسوط
مقدمه: در بین نژادهای اسب کشور، اسب عرب بیشترین جمعیت را دارد. اسب عرب زیبا و مقاوم در برابر شرایط سخت محیطی است و بیشتر در مناطق جنوبی کشور پرورش داده می‌شود. با توجه به جمعیت زیاد این نژاد در کشور، تیره‌های مختلفی از آن پدید آمده است که ممکن است از نظر ژنتیکی تفاوت‌هایی داشته باشند. اطلاع از این تفاوت‌ها در مدیریت ذخایر ژنتیکی و حفظ آن اهمیت زیادی دارد. هدف پژوهش حاضر بررسی میزان تنوع ژنتیکی اسب عرب و تیره‌های مختلف آن در ایران می‌باشد.
مواد و روش‌ها: در پژوهش حاضر تنوع ژنتیکی نه تیره اسب عرب ایران شامل تیره‌های کهیلان، عبیان، حمدانی، صگلاویه، جلفان، خرسان، ملیحه، نسمانی و ودنه بررسی شد. تشخیص تیره‌ها بر اساس اطلاعات کتاب تبارنامه اسب عرب فدراسیون سوارکاری جمهوری اسلامی ایران انجام گرفت. کلیه نمونه‌ها با استفاده از 12 نشانگر ریزماهواره توصیه شده توسط انجمن ژنتیک حیوانی (ISAG) تعیین ژنوتیپ شدند. الکتروفورز قطعات تکثیر شده DNA توسط دستگاه ژنتیک آنالایزر 3130 انجام شد. آنالیز داده‌ها با استفاده از نرم افزارهای GENALEX نسخه 2/0 و NTSYS نسخه 2/02 انجام شد.
یافته‌ها: در مجموع 100 آلل با استفاده از این تعداد نشانگرها روی 251 رأس اسب عرب شناسایی شد. نشانگرهای ASB17 با میانگین 7/22 آلل و HTG4 با میانگین 4/77 آلل در میان تمام تیره‌ها به ترتیب دارای بیشترین و کمترین تعداد آلل بودند. بیشترین و کمترین میزان هتروزیگوسیتی مشاهده شده در نشانگر AHT4 با میانگین 0/786 و نشانگر ASB23 با میانگین 0/631 آلل در تمام تیره‌های مورد بررسی مشاهده شد. همچنین بیشترین و کمترین میانگین هتروزیگوسیتی مورد انتظار به ترتیب در نشانگرهای AHT4 با 0/784 آلل و ASB2 با 0/598 آلل برآورد شد. میانگین شاخص شانون برای همه جایگاه‌ها برابر با 1/427 به دست آمد. آزمون تجزیه به مولفه‌های اصلی، گروه‌بندی خاصی ناشی از جدا شدن جمعیتی تیره‌های مختلف اسب عرب، مشاهده نشد و همه اسب‌ها در یک ناحیه روی محور مختصات قرار گرفتند.
نتیجه‌گیری: به کمک نتایج به دست آمده از پژوهش حاضر می‌توان درک بیشتری از ساختار ژنتیکی تیره‌های مختلف اسب عرب داشت. همچنین نتایج این تحقیق می‌تواند به پرورش دهندگان اسب برای مدیریت تنوع ژنتیکی و اصلاح نژاد آنها کمک کند. از آنجا که تنوع ژنتیکی نسبتاً زیادی در درون تیره‌های مختلف اسب عرب وجود دارد، بنابراین پتانسیل خوبی برای اجرای برنامه‌های اصلاح نژادی جهت بهبود کارایی و جلوگیری از انقراض آنها فراهم می‌باشد.
مقدمه: در بین نژادهای اسب کشور، اسب عرب بیشترین جمعیت را دارد. اسب عرب زیبا و مقاوم در برابر شرایط سخت محیطی است و بیشتر در مناطق جنوبی کشور پرورش داده می‌شود. با توجه به جمعیت زیاد این نژاد در کشور، تیره‌های مختلفی از آن پدید آمده است که ممکن است از نظر ژنتیکی تفاوت‌هایی داشته باشند. اطلاع از این تفاوت‌ها در مدیریت ذخایر ژنتیکی و حفظ آن اهمیت زیادی دارد. هدف پژوهش حاضر بررسی میزان تنوع ژنتیکی اسب عرب و تیره‌های مختلف آن در ایران می‌باشد.
مواد و روش‌ها: در پژوهش حاضر تنوع ژنتیکی نه تیره اسب عرب ایران شامل تیره‌های کهیلان، عبیان، حمدانی، صگلاویه، جلفان، خرسان، ملیحه، نسمانی و ودنه بررسی شد. تشخیص تیره‌ها بر اساس اطلاعات کتاب تبارنامه اسب عرب فدراسیون سوارکاری جمهوری اسلامی ایران انجام گرفت. کلیه نمونه‌ها با استفاده از 12 نشانگر ریزماهواره توصیه شده توسط انجمن ژنتیک حیوانی (ISAG) تعیین ژنوتیپ شدند. الکتروفورز قطعات تکثیر شده DNA توسط دستگاه ژنتیک آنالایزر 3130 انجام شد. آنالیز داده‌ها با استفاده از نرم افزارهای GENALEX نسخه 2/0 و NTSYS نسخه 2/02 انجام شد.
یافته‌ها: در مجموع 100 آلل با استفاده از این تعداد نشانگرها روی 251 رأس اسب عرب شناسایی شد. نشانگرهای ASB17 با میانگین 7/22 آلل و HTG4 با میانگین 4/77 آلل در میان تمام تیره‌ها به ترتیب دارای بیشترین و کمترین تعداد آلل بودند. بیشترین و کمترین میزان هتروزیگوسیتی مشاهده شده در نشانگر AHT4 با میانگین 0/786 و نشانگر ASB23 با میانگین 0/631 آلل در تمام تیره‌های مورد بررسی مشاهده شد. همچنین بیشترین و کمترین میانگین هتروزیگوسیتی مورد انتظار به ترتیب در نشانگرهای AHT4 با 0/784 آلل و ASB2 با 0/598 آلل برآورد شد. میانگین شاخص شانون برای همه جایگاه‌ها برابر با 1/427 به دست آمد. آزمون تجزیه به مولفه‌های اصلی، گروه‌بندی خاصی ناشی از جدا شدن جمعیتی تیره‌های مختلف اسب عرب، مشاهده نشد و همه اسب‌ها در یک ناحیه روی محور مختصات قرار گرفتند.
نتیجه‌گیری: به کمک نتایج به دست آمده از پژوهش حاضر می‌توان درک بیشتری از ساختار ژنتیکی تیره‌های مختلف اسب عرب داشت. همچنین نتایج این تحقیق می‌تواند به پرورش دهندگان اسب برای مدیریت تنوع ژنتیکی و اصلاح نژاد آنها کمک کند. از آنجا که تنوع ژنتیکی نسبتاً زیادی در درون تیره‌های مختلف اسب عرب وجود دارد، بنابراین پتانسیل خوبی برای اجرای برنامه‌های اصلاح نژادی جهت بهبود کارایی و جلوگیری از انقراض آنها فراهم می‌باشد.
فهرست منابع
1. Abdoli, M., M.B. Zandi, M.T. Harkinezhad and M. Khalili. 2020. Genetic structure survey of Iranian native horse breeds by microsatellite markers. Journal of Animal Production, 23(2): 155-163 (In Persian).
2. Alberts, C.C., J.T. Ribeiro-Paes, G. Aranda-Selverio, J.R. Cursino-Santos, V.R. Moreno-Cotuli, A.L.D. Oliveira, W.F.M.M. Porchia, W.F. Santos and E.B. Souza. 2010. DNA extraction from hair shafts of wild Brazilian felids and canids. Genetics and Molecular Research, 9: 2429-2435. [DOI:10.4238/vol9-4gmr1027]
3. Anonymous. 2015. Studbook of Iranian Arab horses, Equestrian Federation of the Islamic Republic of Iran. Tehran, Iran (In Persian).
4. Behroozinia, S., S.Z. Mirhoseini, F. Afraz, A. Sohrabi, S.A. Mohammadi, S. Shahbazi and S.B. Dalirsefat. 2011. Genetic characterization of two Iranian Turkoman horse populations from Turkoman Sahra and Turkoman Jergelan regions. Iranian Journal of Animal Science Research, 3(1): 63-66 (In Persian).
5. Berber, N., S. Gaouar, G. Leroy, S. Kdidi, N. Tabet Aouel and N. Saidi Mehtar. 2014. Molecular characterization and differentiation of five horse breeds raised in Algeria using polymorphic microsatellite markers. Journal of Animal Breeding and Genetics, 131(5): [DOI:10.1111/jbg.12092]
6. Cervantes, I.R. Baumung, A. Molina, T. Druml, J.P. Gutierrez, J. Solkner and M. Valera. 2009. Size and shape analysis of morphofunctional traits in the Spanish Arab horse. Livestock Science, 125(1): 43-49. [DOI:10.1016/j.livsci.2009.03.006]
7. Di Stasio L., G. Perrotta, M. Blasi and C. Lisa. 2008. Genetic characterization of the Bardigiano horse using microsatellite markers. Italian Journal of Animal Science, 7(2): 243-250. [DOI:10.4081/ijas.2008.243]
8. Glazewska, I. and T. Jezierski. 2004. Pedigree analysis of Polish Arabian horses based on founder contributions. Livest Production Science, 90(2): 293-298. [DOI:10.1016/j.livprodsci.2004.08.002]
9. Glowatzki-Mullis, M.L., J. Muntwyler, W. Pfister, E. Marti, S. Rieder, P.A. Poncet and C. Gaillard. 2005. Genetic diversity among horse populations with a special focus on the Franches-Montagnes breed. Animal Genetics, 37(1): 33-39. [DOI:10.1111/j.1365-2052.2005.01376.x]
10. Iwanczyk, E., R. Juras, G. Cholewinski and E.G. Cothran. 2006. Genetic structure and phylogenetic relationships of the Polish heavy horse. Journal of Applied Genetics. 47(4): 353-359. [DOI:10.1007/BF03194645]
11. Jabbari, S., M.R. Mashayekhi, A. Hasanpour and B. Shirmohammadly. 2020. Evaluation of the genetic diversity of Iranian Arabian horses. Iranian Journal of Animal Science Research, 11(4): 478-481 (In Persian).
12. Khanshour, A., E. Conant, R. Juras and E.G. Cothran. 2013a. Microsatellite analysis of genetic diversity and population structure of Arabian horse populations. Journal of Heredity, 104: 386-398. [DOI:10.1093/jhered/est003]
13. Khanshour, A.M., E.K. Conant, R. Juras and E.G. Cothran. 2013b. Microsatellite analysis for parentage testing of the Arabian horse breed from Syria. Turkish Journal of Veterinary and Animal Sciences, 37: 9-14. [DOI:10.3906/vet-1104-8]
14. Luis, C., R. Juras, M.M. Oom and E.G. Cothran. 2007. Genetic diversity and relationships of Portuguese and other horse breeds based on protein and microsatellite loci variation. Animal Genetics, 38(1): 20-27. [DOI:10.1111/j.1365-2052.2006.01545.x]
15. Machmoum, M., I. Boujenane, R. Azelhak, B. Badaoui, D. Petit and M. Piro. 2020. Genetic Diversity and Population Structure of Arabian Horse Populations Using Microsatellite Markers. Journal of Equine Veterinary Science, 93: 103200. [DOI:10.1016/j.jevs.2020.103200]
16. Othman, O.E., K.F. Mahrous and H.I. Shafey. 2017. Mitochondrial DNA genetic variations among four horse populations in Egypt. Journal of Genetic Engineering and Biotechnology, 15(2): 469-474. [DOI:10.1016/j.jgeb.2017.06.004]
17. Peakall, R. and P.E. Smouse. 2012. GenAlEx 6.5: genetic analysis in Excel. Population genetic software for teaching and research - an update. Bioinformatics, 28: 2537-2539. [DOI:10.1093/bioinformatics/bts460]
18. Rukavina, D., D. Hasanbasic, A. Durmic Pasic, B. Kalamujic and A. Zahirovic. 2016. Genetic diversity of Arabian horse from Stud Borike (Bosnia and Herzegovina) using microsatellite markers. Research & Reviews: Journal of Veterinary Sciences, 2(1): 21-25.
19. Sadeghi, R., M. Moradi-Shahrbabak, S.R.M. Ashtiani, F. Schlamp, E.J. Cosgrove and D.F. Antczak. 2019. Genetic diversity of Persian arabian horses and their relationship to other native iranian horse breeds. Journal of Heredity, 110(2): 173-182. [DOI:10.1093/jhered/esy061]
20. Saedi, A., S. Hassani, F. Shadkam, J. Pishkar and H. Karimi Birgani. 2022. An investigation on the effects of environmental factors on biometric traits in the head and neck of Thoroughbred horses in Golestan province. Research on Animal Production, 12(34):
21. 155 (In Persian).
22. Samoozad, M., M.R. Nassiry, A.A. Aslaminejad, M. Tahmoorespur, M. Doosti, A.J. Ghiadi and S. Ghovvati. 2012. Study of Genetic Diversity in Iranian Turkmen Horse by Four Microsatellite Markers. Iranian Journal of Animal Science Research, 4(4): 345-351
23. (In Persian).
24. Shakeri, R., A. Javanmard, K. Hasanpur, M.A. Abbasi, S.M. Mazlom, M. Khansefid and M. Rahimi Varposhti. 2021. Assessment of genetic diversity within Holstein population using bovine SNP chip data. Research on Animal Production, 12(32): 140-149 (In Persian).
25. Van de Goor, LHP., W.A. Van Haeringen and J.A. Lenstra. 2011. Population studies of 17 equine STR for forensic and phylogenetic analysis. Animal Genetics, 42(6): 627-633. [DOI:10.1111/j.1365-2052.2011.02194.x]
26. Vieira, M.L.C., L. Santini, A.L. Diniz and C.F. Munhoz. 2016. Microsatellite markers: what they mean and why they are so useful. Genetics and Molecular Biology, 39(3): 312-328. [DOI:10.1590/1678-4685-GMB-2016-0027]
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
