پژوهشهای تولیدات دامی

  اثرات سه سطح مختلف پروتئین قابل تجزیه و غیر قابل تجزیه در شکمبه به ترتیب در نسبت­های 70 به 30، 65 به 35 و 60 به 40 (درصد پروتئین خام) روی توان پرواری و خصوصیات لاشه 24 راس بره نر حاصل از آمیخته­گری تجاری نژاد زل- سنگسری، با سن تقریبی 6 تا 7 ماه و میانگین وزن زنده 5/2 ± 29 کیلوگرم مورد بررسی قرار گرفت. سطح انرژی و پروتئین خام درهمه تیمارها یکسان بود. بره­ها به مدت 95 روز در قفس­های انفرادی مورد تغذیه دستی قرار گرفتند. این پژوهش در قالب طرح کاملاً تصادفی با سه تیمار (جیره) و هر تیمار با 8 تکرار روی دام­های آزمایشی انجام شد. اضافه وزن و میزان خوراک مصرفی به ترتیب هر دو هفته یک­بار و روزانه اندازه­گیری ­شد. در پایان دوره 50 درصد از بره­ها جهت تعیین وزن لاشه، درصد گوشت و درصد چربی ذبح گردیدند. نتایج آزمایش نشان داد که میانگین افزایش وزن روزانه، ماده­ خشک مصرفی روزانه و ضریب تبدیل غذایی بره­های تغذیه شده با جیره­های آزمایشی به ترتیب 2/173، 8/210 و 4/200 گرم، 48/1، 51/1 و 50/1 کیلوگرم و 54/8، 39/7 و 58/7 بود. نوع جیره اثر معنی­داری بر ماده­ خشک مصرفی، افزایش وزن روزانه، ضریب تبدیل غذایی داشت. اثر نوع جیره بر وزن لاشه گرم، درصد گوشت و درصد چربی در نمونه­های حاصل از لاشه بره­های آزمایشی معنی­دار نبود. نتایج این آزمایش نشان داد که جیره حاوی 35 درصد پروتئین غیر قابل تجزیه و 65 درصد پروتئین قابل تجزیه در شکمبه به عنوان مطلوب­ترین جیره برای بره­های آزمایشی به شمار می­رود.